Elektrownia Loviisa

Elektrownia jądrowa w Loviisa (fin. Loviisan ydinvoimalaitos) – fińska elektrownia jądrowa z dwoma reaktorami wodno-ciśnieniowymi, położona na półwyspie Hästholmen około 120 km od stolicy Finlandii – Helsinek.

W elektrowni jądrowej Lovissa zastosowano zachodnie systemy kontroli m.in. firm Westinghouse i Siemens, do reaktorów jądrowych konstrukcji radzieckiej. W posiadaniu EJ Loviisa jest jeden z reaktorów, który miał pracować w polskiej EJ Żarnowiec. Reaktor nie jest włączony do sieci energetycznej – służy do szkolenia załogi oraz do przeprowadzania badań materiałowych. 

Negocjacje techniczne toczyły się w latach 1967-1970 a ich toku okazało się, że fińskie wymagania bezpieczeństwa różnią się w wielu aspektach od ówczesnej praktyki radzieckiej. Finowie zdecydowali się m.in. na obudowę bezpieczeństwa (stosunkowo dużej z powodu ułożonych poziomu generatorów pary) oraz redundancję pomp UACR, generatorów diesla i innych systemów bezpieczeństwa. Z powodu różnych wymagań i kłopotliwości ich zastosowania, obudowa bezpieczeństwa została wyposażona w unikatowy kondensator lodowy.

Pierwszy blok elektrowni rozpoczęto budować wiosną 1971 a ukończono 6 lat później. Blok nr 1 rozpoczął komercyjną pracę w dniu 9 maja 1977. Blok nr 2 – 5 stycznia 1981.

W rezultacie doświadczeń zebranych przez kadry inżynierskie podczas pracy na symulatorach, podczas pracy elektrowni, doświadczeń zebranych podczas eksploatacji innych reaktorów PWR, a także awarii w EJ Three Mile Island, elektrownia przeszła usprawnienia systemów bezpieczeństwa (np. podgrzewanie wody w zbiornikach awaryjnych w celu zminimalizowania szoku termicznego w przypadku jej zrzutu).

Po katastrofie w Fukushimie reaktory pomyślnie przeszły zarządzone przez Radę Europejską testy bezpieczeństwa (stress tests). Dodatkowe kontrole na polecenie ministra zatrudnienia i gospodarki przeprowadził też krajowy nadzór jądrowy (Stuk). Stwierdzono, że elektrownia spełnia normy bezpieczeństwa i nie są wymagane żadne pilne usprawnienia.

Od 2005 roku trwał 4-etapowy program zmiany systemów kontrolnych elektrowni z analogowych na cyfrowe. W 2014 Fortum zerwało kontrakt na jeden z etapów tych prac z konsorcjum Areva-Siemens i przekazało go firmie Rolls-Royce. Kontrakt miał być realizowany do 2018.

W 2007 roku właściciel elektrowni wystąpił o ocenę oddziaływania na środowisko pod kątem budowy trzeciego bloku o mocy elektrycznej 1000-1800 MW. Ocenę ukończono w 2008 i przedłożono we właściwym ministerstwie, następnie zwrócono się o wstępne pozwolenie na budowę. W tym samym roku odnowiono licencję na pracę obu reaktorów (nr 1 do 2027, nr 2 do 2030 roku).

W 15 lutego 2016 roku uruchomiono pilotażową instalację do zestalania ciekłych odpadów radioaktywnych (niskiej i średniej aktywności, której budowa rozpoczęła się w 2006. Przetwarza ona odpady powstałe przy eksploatacji reaktorów (około 900m³) i będzie przetwarzała odpady, które powstaną przy jej demontażu i likwidacji.

W EJ Loviisa (IVO) wykorzystano (głównie do celów badawczych) elementy pozostałe po likwidacji Elektrowni Jądrowej Żarnowiec w tym:  elementy wielkogabarytowe jednego reaktora (zbiornik, urządzenia wewnątrz-zbiornikowe, blok górny), 1 wytwornicę pary, bloki montażowe głównego rurociągu cyrkulacyjnego i inne drobniejsze elementy reaktora oraz napędy kaset regulacyjnych i drążki pośrednie.

Źródła: Wikipedia, www.atom.edu.pl